Na szczęście prognozy pogody w górach nie wszystkie się sprawdzają i dzisiaj od rana przywitało nas przepiękne słoneczko. Już od rana ostrzyliśmy sobie apetyty na przepięknie rozświetlone zdjęcia foto i wideo. Na stoku wspaniałe warunki i zapierające dech w piersi widoki. Stojąc na szczycie widzimy do okoła pofałdowany krajobraz gór i lasów. Domki wyglądają jakby fruwały w powietrzu a ziemia jak kartka papieru zmięta ręką potwornie wielkiego tytana, a potem powtórnie rozprostowana zachowała malowniczą nieregularność. Bajkowość tych pięknych okoliczności przyrody potęguje rozświetlające wszystko ostre słoneczne światło odbijane przez pięknie zratrakowany stok. Ci którzy dzisiaj musieli zostać zmobilizowani do wyjścia z ośrodka, choć nie jeżdżą, to mogą łapać świeże powietrze, wytwarzać witaminkę D3, kibicować szalejącym na deskach kolegom i koleżankom, oraz rejestrować na zapas w swych głowach przepiękne górskie obrazki. Kolejne części relacji przeprowadzanych na żywo biją rekordy popularności i wzbudzają ogromne emocje po obu stronach kamery, zarówno u tych, którzy są filmowani, jak i u tych, którzy oglądają, gdzieś daleko, to co się u nas dzieje i mogą na bieżąco komentować, a nawet słuchać odpowiedzi prowadzącego transmisję. Dzisiaj swoich sił w prowadzeniu transmisji próbowali nasi obozowicze, to niezła szkoła prowadzenia konferansjerki. W turze poobiedniej królowały zajęcia plastyczne, prowadzone przez Adriana vel „Cibonsa”. Powstało kilka wspaniałych prac, mających pełnić rolę plakatu. Na kolację jeden z kulinarnych przebojów obozowych, pizza. Po kolacji, dla chętnych, wieczorne wyjście na stok. Uzbrojeni w latarki ruszamy w noc. Już z naszego ośrodka widać świecącą na biało poduchę śniegu po której śmigają małe mróweczki narciarzy. Wyraźnie widać też sunącą w górę kolejkę fruwających sześcioosobowych kanap. Całość wieńczy na szczycie „Hotel Złoty Groń”, który z wstążką dymu wydobywającą się z komina wygląda jak wyjęty z jakiejś bajkowej fabuły. Dzisiaj jeździmy dwie godziny, będzie dużo czasu na stokowe szaleństwa. Jak zawsze schodzimy z góry ostatni, a za nami z leniwym pomrukiem wpełza na górę „ratrakowy żuk” świecąc sobie w mroku białymi oczkami i żółtym migającym światełkiem. Wracamy zmęczeni i zachwyceni, aż trudno uwierzyć, że przed nami już przedostatnia noc obozu. Czas tutaj nie płynie – czas tutaj śmiga i pędzi, jak my na nartach.